Bir Zen ustası, gölün ortasında, gözleri kapalı ve zihni en derin sükûnetinde meditasyon yapıyordu. Zaman ve mekan duygusunu yitirmiş, huzurun en saf halindeydi.

Aniden, kayığına hızla çarpan bir darbeyle irkildi. Ustanın huzuru bir anda dağıldı. Gözlerini açmadan önce bile, içinde bir öfke dalgası yükseldi: "Kim bu saygısız? Huzurumu nasıl böler?"

Sinirle gözlerini açtı, çarpan kayığın sahibine bağırıp onu azarlamak üzereydi. Fakat gözlerini açtığında gördüğü manzara karşısında dondu kaldı. Kayığına çarpan tekne... Boştu. İçinde kimse yoktu, rüzgar ve su akıntısıyla sürüklenip gelmişti.

Usta, o an derin bir farkındalığa ulaştı: Öfke, çarpmadan değil, benim içimden doğmuştu. Kayıkta bir insan olsaydı, öfkesini ona yöneltecekti. Ama çarpan boş bir kayık olunca, öfkenin kaynağının kendi tepkisel zihni olduğunu net bir şekilde gördü.

O günden sonra, biri onu kızdırdığında ya da rahatsız ettiğinde, kendine hep şunu hatırlattı: "O, sadece boş bir kayık..."